تنوع ژنتیکی توده های بومی خیار ایران

این بررسی به منظور مطالعه تنوع ژنتیکی در هشت توده بومی خیار ایران شامل رودبار، گرگان، کاشان، یزد، تفت، سنندج، اصفهان و بیرجند همراه با هیبرید سوپردامینوس به عنوان شاهد (رقم مرسوم منطقه) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی دو سال زراعی (1386 و 1387) و در دو منطقه ورامین و اصفهان انجام شد. در این مطالعه توده ها از نظر صفات عملکرد تک بوته، تعداد گل های بارده (هرمافرودیت و ماده)، نسبت گل های بارده به نر در آغاز مرحله میوه دهی، تعداد میوه در تک بوته در هر چین، وزن میوه در هر بوته در هر چین، عملکرد مجموع سه چین اول نسبت به عملکرد کل چین ها، تعداد روز تا برداشت اولین چین، تعداد روز تا آغاز مرحله گلدهی، متوسط طول میوه در هر توده در هر چین و تعداد شاخه های فرعی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل حاکی از وجود تفاوت ژنتیکی زیاد بین رقم شاهد و توده های داخلی بود. براساس نمودار درختی حاصل از تجزیه خوشه ای، توده ها در سه گروه طبقه بندی شدند. با توجه به محل افتراق خوشه ها در بالاترین سطح تفاوت، رقم شاهد (سوپردامینوس) دارای بیشترین تفاوت با سایر توده ها بود که این موضوع حاکی از تفاوت ژنتیکی این رقم با توده های داخلی است. پس از آن به ترتیب توده های خیار یزد و تفت دارای بیشترین میزان تفاوت با سایر توده ها بودند. حداکثر مشابهت از نظر صفات مورد مطالعه، بین توده های اصفهان و کاشان و همچنین بین توده های گرگان، رودبار و سنندج مشاهده شد. علاوه براین، توده های خیار اصفهان و کاشان با توده خیار بیرجند و هر سه آن ها با توده های گرگان، رودبار و سنندج تا حدودی شباهت داشتند.